#235

ana roelofs-gedicht 235

 

 

Het ogenblik dat ik naar binnen val
in zijn schaamte binnen mijn ongeloof
draait het toeval kringen in de diepte
van mijn schaamte is het de kunst om niet

 

na te denken uit onverwacht saaie
hoek komt het portret van een zuurpruim die
onbarmhartig vleugellam blijft zweven
boven telkens herschikte verhalen

 

je zegt geen pijn meer te voelen en nooit
meer thuis te zijn waar is dat van gemaakt
viel er ooit sneeuw, voor eeuwig bevroren

 

in de foto’s van wat niet meer bestaat
en er toch altijd is en dat is nog
altijd zo niets geleerd niets vergeten

Share Button

Schrijf een bericht

27 augustus 2018 Geen categorie