#190
nog bescheidener dan verwacht zingt een hertje
een geheugen bij elkaar met twaalf lachende
hyena’s in de schaduw van het verzwegen
wantrouwen als zand in je mond waar niets is wat
het lijkt besluipt de duisternis roekeloos het
schrille licht in je wenkbrauwen stuiterende
herinneringen verwarren je gedachten
tafels steigeren op hun achterste poten
vallen bont en blauw de muren aan het oude
huis is gezandstraald in de wildernis, alles
heeft het grofgebekte maanlicht veranderd in
achterdocht en je denkt dat het voorbij moet zijn
Schrijf een bericht